parıltılı iz bırakanlar
Yolculuğun başladığı yerde, hayata atıldığı ilk meslekle
Mustafa Mavili
 |  |  |  |  |
|---|
Her gün önünden geçtiğimiz yerler arasında olmasa da pek çoğumuzun adımlarını en az bir kez ağırlayan yer otogar. Bir durak. Binlerce ayak izinin üst üste biriktiği bir anı deposu. Bazense bir dönüm noktası, bir veda. Farklı giysilere, gülümsemelere, hayatlara sahip insanların adımlarının kesiştiği yer. Bu adımları taşıyan, tüm yükümüzü üstlenmiş bir çift ayakkabı. Yolların tozunu toprağını onların üzerinden silip atansa ayakkabı boyacıları.
Eskişehir Otogarında iki boyama tezgâhı bulunuyor. Bu boyacılardan biri, 21 yıldır otogardaki çeşitli işlerde çalışan 70 yaşındaki Mustafa Mavili. Yolları aşan ayakkabılar, yılları aşan Mustafa dayının tezgâhında hayat buluyor.
Yolculuğun başladığı yerde, hayata atıldığı ilk meslekle
Eskişehir’in Han ilçesinde dünyaya gözlerini açan Mavili, ilkokulu bitirdikten sonra İstanbul’a gidiyor. İstanbul’da başlıyor ayakkabı boyacılığına. Çocukken, ilk eline aldığı iş oluyor boyacılık. Daha sonra tavukçuluk yapıyor, fabrikalarda belli bir süre çalışıyor ve yeniden Eskişehir’e dönüyor.
Otogarda geçen yıllarının on ikisini piyango bileti satarak geride bırakıyor Mavili. Sekiz senedir de çocukken hayata atıldığı ilk iş olan ayakkabı boyacılığını icra ediyor. Emekliliğinin yirmi altıncı yılına girdiğini söylüyor. Ama işini öyle severek yapıyor ki enerjisi tükenmeksizin onu tezgâh başında görmemizi mümkün kılıyor.
“Emek, en yüce değerdir”
Mavili, tezgâhını sabah 7 sularında açıyor. Akşam saatlerine dek yol soranları yanıtlıyor, hem ayakkabı boyuyor hem de sıcacık muhabbetiyle yollardan gelip yollara gidenleri karşılıyor. “Bu işi zevkle yapıyorum. Burada yaptığımız şey vatandaşla iletişim kurmak. İnsanlar sana bir şey anlatır, sen insanlara bir şey anlatırsın. Vatandaş bize burada yol sorar, adres sorar; biz de onlara yardımcı oluruz. İnsanlardan çok şey öğreniyoruz. İşimi çok seviyorum.” diyen Mavili’ye göre yaptığı iş “halkla ilişkiler” demek. Otogardaki esnaf ve yazane çalışanlarıyla da arası çok iyi. O, otogardaki herkesin “Mustafa dayı”sı. Onu özel kılan şeylerden biri de, tezgâhının arkasındaki duvarda asılı duran “Emek, en yüce değerdir” yazısı.
Bol bol gazete okuyor Mustafa dayı. Kimi zaman şiirler yazıyor. Eşini seviyor, dünyaya getirdiği üç evladını ve torununu seviyor, insanlarla konuşmayı seviyor. Hayatı böylesine güzel karşılayan bu adamın ince ruhu gözlerine yansıyor.